ร้อยความทรงจำเริ่มจะเลือนลาง
เหลือเพียงที่ว่างที่อยู่ในใจ
เก้าอี้ข้างเธอนั้นยังว่างเปล่า
คิดถึงวันเก่าแต่กลับไปไม่ไหว
ใครกันจะหยั่งรู้ข้างใน
ว่ามันยากเย็นแค่ไหน
ที่ต้องทำใจเพื่อปล่อยมือเธอ
ใครเค้าคิดว่าเราสองคน
จะต้องไปได้ไกล จับมือกันไว้เสมอ
โลกนี้ไม่มีใคร
ที่จะเลวร้ายมากจนเกินไป
มีแค่หัวใจที่มันสวนทาง
เก้าอี้ตรงนี้ จะมีใครนั่งหรือเปล่า
คำถามในใจเบาๆ ไม่ให้เธอได้ยิน
ไม่มีสิทธิ์แม้จะเสียดาย
คงไม่ใช่ที่ของฉัน ฉันรู้ดี
และสักวันคงจะมีใครมาแทนที่กัน
และฉันเองต้องเข้าใจ
ว่าฉันไม่ควร ไม่ควร
และไม่ควรกลับ ไปนั่งที่เดิม
ในสุดท้าย ต้องเรียนรู้และก็ทำใจ
แม้ว่าจะรัก แต่ก็เข้ากันไม่ได้
เคยพยายาม แต่มันก็ทำได้เพียงสุดทาง
เหมือนจักรวาล นั้นคงไม่ต้องการ
เลยเหวี่ยงเรา กั้นเราออกไปให้ห่าง
โลกเธอและฉัน มันช่างดูต่าง
แม้เธอจะอยู่ตรงนั้น
โลกนี้ไม่มีใคร
ที่จะเลวร้ายมากจนเกินไป
มีแค่หัวใจที่มันสวนทาง
เก้าอี้ตรงนี้ จะมีใครนั่งหรือเปล่า
คำถามในใจเบาๆ ไม่ให้เธอได้ยิน
ไม่มีสิทธิ์แม้จะเสียดาย
คงไม่ใช่ที่ของฉัน ฉันรู้ดี
และสักวันคงจะมีใครมาแทนที่กัน
และฉันเองต้องเข้าใจ
ว่าฉันไม่ควร ไม่ควร
และไม่ควรกลับ ไปนั่งที่เดิม